เด็กน้อยพัคจีมิน(kookmin) NC 12

‘ชอบ จมิงชอบ..ชอบพี่จกุก’

เสียงหวานๆนั้นไม่ได้ทำให้คนตัวโตตกใจอะไร ในเมื่อเขาก็พอจะดูออก..สายตาที่เด็กนี่ใช้มองเขา การกระทำที่แสดงออกแบบนั้น

เขาฉลาดพอ แต่เขาก็ทำเป็นไม่สนใจ เพราะเขามียุนกิอยู่แล้ว เขามีแฟน และเด็กนี่ก็เป็นน้องของแฟนเขา

เขาแค่หวังว่าเด็กน้อยนี่จะตัดใจไปเอง

และเขาก็ได้รู้ว่าเด็กนี่ตัดใจไม่ได้ ถึงได้เกิดเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น

‘อย่าคิดไปไกลกว่านี้...กูไม่ได้ชอบมึง’

เสียงทุ้มเรียบพูดเบาๆหวังว่าอีกคนจะเข้าใจ พร้อมกับที่ดึงแขนเล็กๆที่โอบรอบคอเข้าออก แต่เด็กน้อยพัค จีมิน ที่ยุนกิชอบเล่าให้เขาฟัง ว่าเด็กนี่ดื้อเงียบ

เขาขอปฏิเสธ

เพราะเด็กนี่ ดื้อแบบแสดงออกมากๆเลยต่างหาก

แขนขาวๆนั่น ไม่ได้กลับมาโอบคอเขาเหมือนเก่า หากแต่กลับเลื้อยลงมาสัมผัสกล้ามเนื้อลอนๆภายใต้เสื้อเชิ้ตสีขาวที่เขาใส่อยู่

การกระทำนั้นปลุกอารมณ์ดิบในตัวจอน จองกุกได้อย่างง่ายดาย

หากแต่จองกุก ไม่ได้อยากจะนอกใจยุนกิ โดยเฉพาะกับน้องของแฟนด้วยแล้ว

ไม่เคยมีในหัวเขา

อ่า..ยอมรับก็ได้

ว่าเคยมี..แต่เขาก็แมนพอที่จะไม่ทำ

คนตัวโตพยายามดันแขนเล็กออกจนหลุด จองกุกลุกขึ้นนั่งข้างๆเตียงก่อนจะถอนหายใจออกมาแล้วลูบใบหน้าหล่อๆของตน

เขายังมองสบตาหวานเชื่อมของจีมินอยู่

เด็กน้อยนี่เมา..แล้วยั่วชะมัด

ยังไม่ทันที่คนตัวโตจะได้ลุกขึ้นจากเตียงและออกจากห้องอย่างที่ใจคิดไว้แต่แรก เด็กน้อยที่นอนมองเขาอยู่บนเตียง กลับลุกขึ้นมาคร่อมตักเขาและทำให้เขาต้องตกใจไปอีก เมื่อคนตัวเล็กนั่นจับใบหน้าเขาไว้มั่น แล้วกระกบริมฝีปากอวบอิ่มลงมา

"อืมม"

ร่างสูงที่ตอนแรกตกใจและอยากจะผลักเด็กน้อยที่กล้ารุกจูบเขาก่อนนั้นต้องหยุดความคิด แล้วจูบตอบคนตัวเล็กเพื่อโชว์ความเหนือกว่า

ตอนนี้ในใจเขาสับสนไปหมด ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร

ใจนึงเขาคิดว่าควรจะผลักเด็กนี่ออก และรีบออกจากห้องไปให้เร็วที่สุด

แต่อีกใจลึกๆ เขาอยากจะตักตวงความหอมหวานที่เด็กนี่มอบให้จนไม่อยากจะผละออกเลยแม้แต่เสี้ยงวินาทีเดียว

"อื้ออออ"

ริมฝีปากอิ่มถูกบดขยี้ในทันทีหลังจากที่คนตัวสูงที่เป็นเจ้าของตักอย่างจองกุกตอนนี้โยนความผิดถูกในหัวออกไปจนหมดสิ้น

ลิ้นร้อนของจองกุกสอดแทรกชอนไชเข้าไปในโพรงปากหวานฉ่ำน้ำ แล้วใช้มันหยอกล้อกับลิ้นเล็กๆที่พยายามจะหยอกล้อเขาคืนอย่างไม่ยอมแพ้

ระยะห่างระหว่างทั้งคู่ลดลงเมื่อแขนแกร่งของจองกุกดึงรั้งเอวบางเข้ามาใกล้ จนร่างเล็กนั่งคร่อมตักแกร่งเป็นที่เรียบร้อย  แผ่นอกแกร่งถ่ายทอดไอร้อนให้แก่ร่างเล็กที่ปรือตารับสัมผัสจาบจ้วงที่ตนเองไม่เคยได้รับจากใคร

จริงๆพัค จมิงไม่ได้เมาขนาดนั้น เขายังรับรู้อะไรรอบตัวได้ แถมยังรู้ด้วยว่าตอนนี้พี่จกุกนั้นปล้ำจูบเขานานมากๆ จนปากอวบๆน่าจะบวมเจ่อไปแล้ว

นั่นถูกใจพัค จมิงที่สุดเลยต่างหาก..

ร่างเล็กปรือตาหวานฉ่ำช้อนมองคนที่ผละจูบออกมาหลังจากที่ต่างฝ่ายต่างเริ่มหมดลมหายใจ

จองกุกใช้สายตาคมจ้องมองคนตัวเล็กที่มองมาอย่างยั่วๆ ก่อนจะยกยิ้มมุมปากถูกใจ

"อ๊ะ..."

เสียงหวานครางออกมาเมื่อโดนผลักลงบนเตียงสีหวานแสนนุ่มที่เจ้าตัวชอบ

หากแต่ตอนนี้กลับยิ่งชอบ...เมื่อมีรุ่นพี่ตัวสูงที่เลื่อนตัวมาคร่อมตัวจีมินอยู่

"ถ้าจะถามว่าใครผิด..มึงต้องตอบว่ามึงผิดนะจีมิน..."

"...."

คนตัวเล็กไม่ตอบอะไร หากแต่ยังคงนอนจ้องมองเจ้าของมัดกล้ามที่ทาบทับลงมาแนบชิด ก่อนจะต้องร้องออกมาลั่นห้องเมื่อโดนริมฝีปากสวยของรุ่นพี่หน้าหล่อกัดเข้าที่ลำคอขาวโดยไม่ทันตั้งตัว

"มึงอ่อยกูก่อนนะ"

สิ้นเสียงริมฝีปากสวยก็กดจูบร้อนแรงลงที่ริมฝีปากอวบอิ่มทันที

เขาไม่สนอะไรแล้ว ในเมื่อโดนเด็กมันอ่อย

สนองตอบสักนิดจะเป็นไรไป

มือคู่ใหญ่เลื่อนมาประสานกับมือน้อยๆที่ชอบเลื่อนมือลูบไล้ไปทั่วร่างกายผ่านเสื้อเชิ้ตตัวบางของเขา

จองกุกจับมือน้อยๆไว้เหนือหัว พลางกดมันลงแนบกับหมอนนุ่มแน่นๆ จนคนโดนกระทำไม่สามารถขยับหรือเล่นซนกับกล้ามของเขาได้อีก

"อือ พี่..จกุกอื้อออ"

จีมินหลับหูหลับตาครางรับสัมผัสร้อนที่ต้นคอ ยามที่จองกุกใช้ริมฝีปาทาบทับลงไป สัมผัสวาบหวิวนั้นทำให้คนตัวเล็กมีสติเต็มร้อย หากแต่ดูเหมือนว่าร่างเล็กจะไม่สามารถควบคุมตนเองได้อีกแล้ว

ใบหน้าหวานเอียงหน้าไปด้านซ้ายเพื่อให้คนตัวโตได้เชยชมซอกคอขาวได้ถนัดถนี่มากยิ่งขึ้น โดยคนตัวโตก็ไม่รอช้าที่จะฉกชิมความหวานนั้น

มือใหญ่ปล่อยจากประสานมือน้อยมาลูบไล้ผ่านเสื้อผ้าตัวบางของเด็กน้อยที่บัดนี้มันเลิกขึ้นจนเห็นตุ่มไตสีสด ที่น่า'กัด' เสียจริง

จมูกโด่งทั้งสูดทั้งดมกลิ่นหอมหวานชวนเผลอไผลนั่น โดยริมฝีปากก็ไม่ลืมจะดูดดึงสร้างรอยช้ำผ่านทุกทีที่ริมฝีปากลากผ่าน หากแต่เขาก็ไม่ลืม ว่าไม่ควรจะสร้างรอยในที่ที่คนอื่นสามารถมองเห็นได้

"อื้ออ พี่จกุก ได้โปรด อ่าา"

เสียงหวานเหมือนเป็นชนวนชั้นดีให้อารมณ์ดิบในกายจองกุกพุ่งสูงจนแทบจะติดเพดาน

ตาคมจ้องมองใบหน้าแดงก่ำที่มีริมฝีปากอวบๆกำลังเผยอออกอย่างยั่วยวน

ไหนจะดวงตาเรียวที่มองเขาอยู่ก่อนแล้ว

เด็กน้อยนี่..มันจะดึงดูดเขาเกินไป

ในวูบนึงจองกุกได้หลงลืมไปแล้ว ว่าเด็กน้อยนี่เป็นน้องของแฟนเขาเอง 

แต่ถึงจะมานึกตอนนี้ เขาก็ไม่คิดสนใจอะไรทั้งนั้น..

มือใหญ่เลื่อนลงดึงกางเกงผ้าตัวบางที่เด็กน้อยตรงหน้าใส่อยู่ไปกองที่ข้อเท้า ก่อนจะถอดมันออกไปให้พ้น โดยไม่ลืมที่จะถอดกางเกงในตัวเล็กนั่นไปด้วย

เรือนร่างของเด็กน้อยที่เขาจ้องมองตอนนี้มันช่างพาลให้ความกำหนัดเกิดขึ้นได้มากกว่าเดิม

"อืมมมม"

เสียงทุ้มครางต่ำหลังจากที่โดนมือน้อยๆของจีมินเลื่อนมาจับจุดกึ่งกลางลำตัวผ่านยีนสีเข้มของเขา

คนตัวเล็กใช้มือบีบขยำผ่อนหนักผ่อนเบาเป็นระยะจนคนที่คร่อมร่างบางอยู่ต้องหลับตาเชิดหน้าด้วยความเสียวซ่านจากแกนกลางลำตัว

ยิ่งเห็นเด็กน้อยลุกขึ้นมาร้อมกับดันไหล่เขาให้ไปนั่งที่ผืนเตียงกว้าง ก่อนเด็กน้อยจะขึ้นคร่อมตักเขาเช่นเดิม ยิ่งทำให้จองกุกควบคุมอารมณ์ไม่อยู่

ถ้าจะเกิดอะไรขึ้นในวันพรุ่งนี้

เขาก็จะยอมรับมัน...

"พะ..พี่..จกุก.. อ๊าาา"

ก้านนิ้วยาวเลื่อนไปช่องทางด้านหลังพร้อมกับสอดแทรกนิ้วยาวเขาไปภายมนสองนิ้วในทีเดียว

เขารู้...ว่าเด็กนี่ต้องเจ็บมากแน่ๆ

แต่เขาห้ามใจไม่ไหวแล้ว..

"อ่า...ถอดกางเกงกู..แล้วทำในสิ่งที่มึงอยากทำสิ.. จีมิน"

เสียงแหบพร่าเอ่ยสั่งคนตัวเล็กที่นัดกัดปาก หลับตาร้องออกมาเมื่อรู้สึกถึงความเจ็บที่ช่องทางรักที่ไม่เคยถูกล่วงล้ำ

หากแต่เนิ่นนานที่ความเจ็บเปลี่ยนเป็นความเสียวซ่าน

พัค จีมิน ก็แค่เด็กน้อย ที่อยากรู้..อยากลอง..

มือน้อยๆเลื่อนไปปลดซิปเหล็กกางเกงยีนออกก่อนจะกดจูบลงบนแกนกายใหญ่โตที่ดุนดันออกมาผ่านกางเกงซับในสีเข้มของรุ่นพี่หน้าหล่อ

ดวงตาสุกใสเงยขึ้นมองใบหน้าหล่อที่มองการกระทำของเขาอยู่ตลอด ทั้งที่นิ้วมือเรียวยาวยังคงชักเข้าออกที่ช่องทางด้านหลัง จนจีมินต้องร้องออกมาเป็นระยะ

ลิ้นเล็กเลียไปมาบนแกนกายใหญ่ผ่านซับในสีเข้ม จนคนตัวโตอดทนไม่ไหว จึงหยัดกายขึ้นจัดการถอดกางเกงและเสื้อเชิ้ตสีขาวออกก่อนจะขึ้นคร่อมคนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนเตียง

ใสซื่อดีนัก...

จอน จองกุกนี่แหละ จะทำให้มึงไม่ใสให้ดู

"หื้ออ อ๊าา"

ปลายลิ้นร้อนลากไล้ตั้งแต่ลำคอขาวจนถึงปลายคางมนเป็นการหยอกเย้าเล็กน้อย ก่อนจะกดสะโพกลงไปแนบกับคนใต้ร่าง ส่งผลให้แกนกายทั้งคู่แนบชิดกันจะไร้ช่องว่าง 

"อืก..อืมม"

"จีมิน"

"อ่ะ..ฮะ.."

"จำไว้นะ..มึงยั่วกูก่อน"

เลื่อนริมฝีปากไปกระซิบเสียงแหบก่อนจะไล้เลียหลังใบหูเล็กจนคนตัวเล็กสั่นสะท้าน

ตอนนี้จีมินไม่มีสติอะไรหลงเหลืออยู่

รู้แต่เพียงสัมผัสร้อนๆที่หว่างขานั้นมันช่างทำให้มีความสุขกว่าสิ่งไหน

"ขอโทษ...ขอโทษนะยุนกิ"

มือใหญ่จัดการชักรูดแกนกายโตของตัวเองสองสามครั้งก่อนจะกดส่วนหัวสอดแทรกความใหญ่โตเข้าไปที่ช่องทางรักที่ขมิบคล้ายกับเชิญชวนเขาอยู่

"อ๊าาาา!!!"

นับเป็นการเริ่มต้นบทรักที่ไม่มีการบอกกล่าวก่อน และมันทำให้คนที่โดนกระทำต้องเจ็บจนน้ำตาซึม

หากแต่..ไม่มีการกอดปลอบ ไม่มีจูบซับน้ำตาแบบที่คนรักเขาทำกัน

มีเพียงแรงกระแทกที่ถูกส่งมาอย่างหนักหน่วง

ใบหน้าหวานเชิดขึ้นเมื่อคนตัวสูงก้มลงมาเชยชิมความหอมหวานตรงซอกคอ

ไม่มี...

ไม่มีจูบหวานๆในขณะที่ยังคงขยับแกนกายเข้าช่องทางสีช้ำเลยแม้แต่นิดเดียว

จีิมินรู้ดี

เพราะไม่ใช่ความรัก...

พี่จกุกจะถนุถนอมเขาทำไมกัน

พี่จกุกที่อบอุ่นราวกับดวงอาทิตย์

ที่พัค จีมินไม่เคยมีดวงอาทิตย์ดวงนี้อยู่เลย

"ฮึก.."

แรงสะอื้นตีตื้นขึ้นมาในอก

"ร้องทำไม ต้องการแบบนี้ไม่ใช่หรือไง"

"อ๊ะ..อ่ะ อ่ะๆ"

ครางไม่เป็นจังหวะเมื่อคนตัวโตยังคงประแทกเข้ามาไม่หยุด แขนแกร่งจับต้นขาขาวแยกออกจากกันกว้างเพื่อเปิดช่องทางให้เขาเข้าไปได้ลึกกว่าเดิม

และมันลึกเสียงยิ่งกว่าลึก เมื่อจองกุกโน้มหน้ามาใกล้พร้อมหยอกล้อกับยอดอกสีชุมพูของร่างเล็ก

"อ่า รัดแน่นดีจริงๆ"

"พี่..จกุก"

"อ่าา จะ..ยุนกิ"

เสียงครางที่เรียกชื่อของใครอีกคนทำให้คนตัวเล็กน้ำตาไหลออกมาโดยไม่ต้องบังคับ

เจ็บ..

พอแล้ว

เขาไม่น่านิสัยไม่ดีเลยจริงๆ

ไม่งั้นก็ไม่ต้องมาเจ็บแบบนี้หรอก

จีมินหลับตารับแรงกระแทกที่ยังคงเข้าออกไม่หยุด จวบจนแรงกระแทกที่ดังขึ้นพร้อมกับสัมผัสมือร้อนที่ล็อคเอวบางไว้แน่นให้รองรับอารมณ์ตัวเอง 

จองกุกกระแทกเข้าถี่รัวก่อนจะหยุดเมื่อรับรู้ถึงหยาดน้ำขุ่นที่ไหลออกจากแกนกายเขาไปอยู่ในรูรักสีช้ำของเด็กน้อย

รู้สึกผิดนะ...แต่เขาก็ห้ามใจตัวเองไม่ได้

ถ้าเขาทำแบบนี้ เด็กนี่อาจจะไม่ยุ่งกับเขาอีกแล้วก็ได้

จองกุกกระแทกกายเข้าออกอีกสองสามครั้งก่อนจะถอนกายออก พลางทิ้งตัวลงข้างคนตัวเล็กที่พลิกตัวหันหลังให้เมื่อเขานอนลง

"จำไว้ล่ะ คนผิดน่ะคือมึง...กูไม่ได้รักมึง เพราะถึงทำแบบนี้กูก็ยังรักยุนกิ ไม่ใช่มึง"

คำพูดเจ็บแสบนั้นยิ่งทำให้คนตัวเล็กยิ่งเจ็บในใจ 

พร้อมกับเจ็บที่ร่างกาย เมื่อจู่ๆคนที่เขานอนหันหลังให้ กลับมานอนประกบแผ่นหลังพร้อมสอดใส่แกนกายเข้ามาที่ชอ่งทางรัก ก่อนจะขยับกายเข้าออก

บ่งบอกว่าบทรักมันยังไม่จบลงแค่นี้แน่..

กลับไปอ่านต่อที่บทความค่ะ  https://writer.dek-d.com/ttongssk/writer/viewlongc.php?id=1807498&chapter=12