Love is not Mistake KOOKMIN : NC 11
อ้อมกอดที่พอจะคุ้นเคย ฝ่ามือร้อนที่กุมกันแน่น ริมฝีปากนุ่มหยุ่นที่ชอบทำให้รู้สึกดี
เสียงนุ่มทุ้มอ่อนโยนที่เอ่ยชิดริมหู
สัมผัสอบอุ่นที่เขาได้รับนั้นมันทำให้ไม่อยากจะหายไปจากตรงนี้เลยสักนิด
อยากจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันตลอดไป...แต่ด้วยสิ่งที่เราต้องทำนั้นมันก็บีบบังคับให้เราต้องแยกกันเสมอ
“คิดถึงพี่”
น้ำเสียงอ่อนโยนข้างหูพร้อมกับที่โดนกดจมูกลงบนบริเวณแก้มเนียนทำเอาจีมินแก้มแดง
“อื้อ”
“พี่จะไปไหน..บอกผมได้ไหม”
เอ่ยถามพร้อมกับกระชับอ้อมแขนแกร่งโอบรอบเอวเล็กแน่นขึ้น พลางก้มลงให้ใบหน้าหล่อจ้องมองคนตัวเล็กในอ้อมแขนไปด้วย เขาอยากจะมองให้นานที่สุด..ก่อนจะไม่ได้มอง
“แถวๆนี้แหละน่า”
คำว่าแถวๆนี้ของคนตัวเล็ก..เขาไม่รู้เลยว่าคือที่ไหน
อย่างที่บีไอบอก..เหมือนเขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับคนตัวเล็กนี่เลยจริงๆ เขาไม่รู้อะไรเลย..ไม่รู้เลยว่าจีมินกำลังคิดจะทำอะไร
“ขอบคุณจองกุกมากนะ...ที่คอยดูแลพี่แต่ก่อน”
“....ครับ”
“เวลาที่เราใช้ด้วยกันน่ะ..มันมีความสุขมากเลยนะ”
ปากอวบๆเอ่ยคำพูดออกมาและจองกุกก็ทำได้แค่ยิ้มบางพร้อมกับกดจูบลงบนหน้าผากเนียน แค่คืนเดียว...คืนเดียวเท่านั้นที่เขาจะทำตามใจต้องการ
“มันอาจจะไม่นาน..แต่มันก็ทำให้พี่มีความสุขจริงๆนะ”
“รู้แล้วคนดี”
“....”
“ผมก็มีความสุข..มีความสุขตอนเห็นพี่ยิ้มและสุขใจทุกครั้งที่พี่มีความสุข”
“....”
“ต่อไปนี้..อย่าร้องไห้อีกเลยนะ ผมขอล่ะ”
“.....”
ใบหน้าหวานพยักหน้าขึ้นลงพร้อมกับหลับตาพริ้มเมื่อปลายนิ้วเรียวของคนตัวโตเลื่อนไปเกลี่ยเปลือกตาบางเล่น
สัมผัสอุ่นร้องบริเวณเหนือริมฝีปากร่างเล็กทำให้จีมินต้องตัวเกร็งขึ้น
ดวงตาเรียวก็ปิดแน่นเมื่อสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนที่รินรด และในวินาทีต่อมาเขาก็รับรู้ได้ถึงความนุ่มหยุ่นที่ประทับลงบนริมฝีปากอวบแดง
เนิ่นนานที่จองกุกยังทาบทับนิ่งอยู่แบบนั้น
ราวกับอย่างจะส่งผ่านและฝากฝังความรู้สึกนี้ไว้ให้แน่นหนา ไม่อยากให้มันถูกลบเลือนไปด้วยสัมผัสอื่น
กดจูบลงไปเนิ่นนานก่อนจะเริ่มขยับแผ่งวเบาตามที่ใจต้องการ ไม่ได้เป็นสัมผัสที่หวือหวาชวนค้นหามากมาย แต่เป็นสัมผัสที่ส่งผ่านใจถึงใจ เราทั้งสองต่างก็รับรู้ในความรู้สึกแบบนั้น ไม่ต้องมีคำพูดใดๆ
ไม่ต้องมีการอธิบายอะไรให้มากความ
เราทั้งสองคนเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว...
“อืมม”
“อื้ออ”
ริมฝีปากร้อนบดเบียดลงมาเรื่อยๆคล้ายย้ำว่าเขาเป็นเจ้าของริมฝีปากนี้
ต่อให้ในอนาคตจะมีคนอื่นที่ได้ครอบครองมันแทนเขา..แต่เขาก็อยากให้จีมินจำสัมผัสของเขาไว้..
“อึก..อืมม”
“รักพี่นะ...รักพี่จริงๆ”
กระซิบริมใบหูเล็กพร้อมกดจูบย้ำลงไปอีกรอบ จมูกโด่งซุกไซร้หลังคอเนียนด้วยความถนุถนอม ไม่รุนแรงดั่งพายุโหมกระหน่ำ แต่อ่อนโยนราวกับสายน้ำที่ไหลในลำธาร
ริมฝีปากบางเฉียบได้รูปก็กดย้ำบริเวณซอกคอขาวไปด้วยอย่างไม่คิดจะห้ามใจ
คนตัวเล็กก็ไม่ได้คิดห้าม
หากแต่กลับเชิดหน้าตอบรับสัมผัสชวนรู้สึกดีนั่นอย่างเต็มใจ มือน้อยๆก็ยึดไหล่กว้างไว้เป็นที่พึ่งพิง ร่างสองร่างที่กอดกันแน่นในที่ๆเป็นของเรา
บนเตียงนอนสีเข้มที่เขาเคยนอนบนนี้หลายครั้ง ในห้องๆเดิมที่คุ้นตา..และคนๆเดิมที่เขารัก
อาจจะไม่นานที่เราได้ใช้เวลาด้วยกันก็จริง
แต่ทำไม..ความผูกพันธ์และความรู้สึกรักมันกลับมากกว่าที่เขาเคยรักคนอื่นด้วยซ้ำไป
ไม่แน่ใจว่าเพราะจองกุกเข้ามาในช่วงที่เขาอ่อนแอและเจอปัญหาหรือเปล่า..แต่บอกได้เลย
ว่าการที่เรารักกันมันไม่ใช่ปัญหา
“รักจองกุกเหมือนกัน”
เอ่ยเสียงพร่าพลางหลับตาลงรับสัมผัสอุ่นร้อนบนซอกคอ จองกุกยังคงกดจูบซุกไซร้อยู่ที่เดิมไม่เปลี่ยน
จมูกโด่งๆนั่นก็ยังคงสูดดมความหอมหวานที่เขาชอบไม่หยุด
“อื้ออ..อ๊ะ”
“พี่..”
ปลายลิ้นร้อนไล้เลียไปมาบริเวณไหปลาร้าสวย
จีมินผอมลง..ดูได้จากกระดูกที่เห็นได้ชัดต่างจากแต่ก่อน
“กินข้าวเยอะๆนะ..ผอมหมดแล้ว”
ว่าพร้อมกับกัดลงบนซอกคอเบาๆ แต่เสียงหวานก็ดังออกมาให้ได้ยิน...
เขาจะไม่ห้ามใจตัวเองแล้วนะ...ในเมื่อคืนนี้คือคืนสุดท้ายของเรา
“อื้ออ”
กดจูบลงไปบนปวกอวบแดงกล่ำก่อนจะบดขยี้ความหอมหวานนั่นให้หนำใจ เขาคิดถึงเสียงหวานๆนี่ คิดถึงดวงตาเรียวที่มองสบเวลาที่เราจูบกัน คิดถึงมือน้อยๆที่มักจะจิกลงบนผิวกายเขาเมื่อรู้สึกดีจนทนไม่ไหว
มือหนาจัดการถอดเสื้อเชิ้ตของตนออกก่อนจะเม้มปากแน่นเมื่อจีมินเลื่อนมือมาไล่วนไปทั่วแผงอกแกร่งของตัวเขาเอง
“อยากทำไหมคนดี”
“...เอาเลย”
“....”
“เอาให้แรงๆเลย”
สิ้นคำนั้นใบหน้าหล่อก็ปรากฏรอยยิ้มขำ
ทำไมคนตัวเล็กถึงเริ่มพูดลามกออกมาได้แบบไม่แคร์ใครแล้วนะ
ไหนจะมือไม้ที่ปัดป่ายไปทั่วแขนและหน้าท้องของเขาอีก...อย่าบอกนะว่าติดนิสัยลามกมากจากเขาแล้วน่ะ
“งั้นเจ็บหน่อยนะคนดี”
ร่างสูงกว่าก้มลงมอบจูบรักรุนแรงให้ตามอารมณ์ที่เริ่มพัดพา ริมฝีปากที่สัมผัสกันมันร้อนไปหมดจนไฟแทบลุก
ไหนจะลิ้นเรียวที่เกี่ยวรัดกันไปมาอย่างหยอกเย้านั่นอีก
เสียงน้ำลายชื้นแฉะก็ดังขึ้นทั่วห้องหรูจนจีมินต้องหน้าแดง
“เข้ามาเลยได้ไหม”
คำถามน่ารักทำเอาจองกุกต้องพ่นลมหายใจใส่หูเล็กๆนั่น
นี่คือเราแค่จูบกันอยู่เลยนะ..ยังไม่ได้ถอดเสื้อคนตัวเล็กออกด้วยซ้ำ...ฮะไรคือบอกให้ใส่เข้าไปได้เลย
ปาร์ค จีมินขี้อ่อย...
“เดี๋ยวสิครับ...ไม่ต้องรีบ”
ว่าพร้อมกับประทับริมฝีปากลงบนแก้มใสเนียนทีหนึ่ง
ร่างสูงยืดตัวขึ้นพร้อมกับถอดกางเกงตัวเองออก โดยมีคนตัวเล็กที่ลุกขึ้นมาช่วยด้วยอีกแรง
ดูท่าจีมินจะอยากระบายเต็มทน...
เมื่อเราต่างถอดเสื้อผ้าให้กันและกันหมดแล้ว คนตัวโตก็ผลักไหล่บางให้ลงนอนหงายดังเดิม
ก่อนเขาจะคร่อมตัวลงไปใช้ริมฝีปากบางสัมผัสยอดอกที่ตั้งชันรออยู่ก่อน
ฝ่ามือหนาก็ลูบไล้ต้นขาเรียวที่ปราศจากกางเกงปิดไว้ มือหนาลูบไล้ไปมาสลับกับบีบเค้นจนเนื้อนิ่มนั้นเต็มมือ
ก็ยังดีที่จีมินไม่ได้ผอมจนเกินไป...
“อะ..อ๊ะ”
สะดุ้งกอดไหล่หนาไว้เมื่อจองกุกแกล้งกัดยอดอกอย่างแรง
ฝ่ามือเล็กทุบไปบนไหล่แข็งแรงคล้ายกับลงโทษที่รุ่นน้องกล้ามาแกล้งตัวเอง
หากแต่ช่วงล่างกลับอ้าออกเพื่อให้จองกุกได้สัมผัสมันให้มากยิ่งขึ้น
ตอนนี้เราทั้งคู่ลืมทุกสิ่งทุกอย่างไว้ข้างหลังหมดแล้ว..ตอนนี้มีแค่เราสองคนเท่านั้น...
“ต้องเบิกทางไหม”
“เบิกสิ...มันเจ็บไม่รู้หรือไง”
ถามไปและก็ได้เสียงหวานที่ดูอารมณ์เสียตอบกลับมา อยากจะถามเหลือเกินว่าเขาทำอะไรผิด แต่ดูจากใบหน้าเหมือนแมวขู่นั่นแล้ว จองกุกจะไม่ถามอะไรก็แล้วกันนะ..
“อ๊ะ..มันเสียวนะ”
เอ่ยร้องเมื่อจู่ๆรุ่นน้องตัวโตก็ถดตัวลงไปใช้ริมฝีปากหยอกล้อกับช่องทางด้านหลังที่ขมิบรออย่างถี่ยิบ
ลิ้นร้อนเริ่มหยอกล้อกับช่องทางรักด้วยความขี้เล่น แหย่เข้าแหย่ออกจนจีมินต้องเชิดหน้าด้วยความเสียวซ่าน
มือเล็กๆถูกส่งมาขยุ้มผมรุ่นน้องไว้แน่นพลางขยับไปมาจนจองกุกรู้สึกเจ็บ แต่เขาก็ไม่ได้ห้ามอะไรหรอก เพราะรู้ดีว่าคนที่จะเจ็บต่อจากนี้น่ะคือจีมินต่างหาก
“กุก..อื้ออ อ๊ะ”
เสียงหวานแหบครางไปมาช่างน่าพึงพอใจ จนร่างสูงให้รางวัลโดยการแทงลิ้นร้อนเข้าไปซ้ำๆ
แยงซ้ายขวาไปมาอย่างเอาใจ
และขาเรียวทั้งสองข้างก็ถูกฝ่ามือร้อนจับอ้ากว้างเพือ่เปิดทางให้ถนัดถนี่มากขึ้นจนจีมินไม่สามารถทำอะไรได้เลย
“กุก..อื้ออ พะพอก่อน..”
“จ๊วบ..อืมม เป็นไงบ้างครับ”
ยอมผละออกจากสิ่งที่ทำไปจ้องใบหน้าหวานที่ชื้นเหงื่อ
จีมินหลับตาพริ้มนั้นช่างเป็นภาพที่สวยงามเหลือเกิน
“จูบ..จูบหน่อย”
มือเล็กเอื้อมมาหาและจองกุกก็ไม่รีรอที่จะเอามือไปจับไว้
สองมือที่ประสานกันแน่นและคอยบีบเป็นระยะให้รู้สึกถึงกันและกัน ริมฝีปากที่คอยบดเบียดกันไปมาแทนคำพูดมากมาย
“อื้อออ!”
ริมฝีปากของเราทั้งคู่ต่างสัมผัสกันตามที่ใจต้องการ ทั้งโหยหาและคิดถึง ถูกส่งผ่านไปหมด..และต่างฝ่ายต่างก็รับรู้ถึงมันได้
เสียงครางเจ็บในลำคอของคนตัวเล็กทำให้จองกุกอยากจะเอ่ยขอโทษ หากแต่สายตาเรียวที่ฉ่ำน้ำถูกส่งมา
ก็ทำให้จองกุกต้องหลับหูหลับตาบดเบียดริมฝีปากนั่นอีกรอบ
และต้นเหตุของเสียงร้องจากจีมินก็คงจะเป็นนิ้วเรียวสองนิ้วที่ตอนนี้กำลังขยับเข้าออกตรงช่องทางหลังของคนตัวเล็กนั่นแหละ
“อืมมห์....”
“อื้ออ”
เสียงชื้นแฉะตรงรูรักนั่นดูหยาบคายและน่าอาย
หากแต่ตอนนี้ไม่มีใครสนใจ ในเมื่อเรายังคงมัวเมาในรสจูบของกันและกัน
นิ้วชี้และนิ้วกลางของร่างสูงก็ยังคงขยับเข้าออกไม่หยุด
ทั้งงอนิ้วครูดผนังร้อนไปมา และถ่างออกเพื่อขยายช่องทาให้พร้อมนั่นเรียกเสียงหวานในลำคอไม่ขาด
และดูเหมือนในที่สุดคนตัวเล็กก็พร้อมกับกิจกรรมที่เรากำลังจะเริ่ม
“อื้ออ”
“จะใส่แล้วนะ”
ผละริมฝีปากมาพูดแผ่วเบาก่อนจะก้มลงปิดปากคนตัวเล็กอีกรอบเมื่อจีมินเตรียมจะบ่นเขาอีกรอบแน่ๆ สังเกตได้จากสายตาแมวขู่นั่น
จองกุกผละมือข้างที่วางจากการสอดประสานนิ้วเรียวกับมือน้อยๆนั่นมือชักรูดแกนกายของตนสองสามครั้ง ปลายหัวแดงมีน้ำฉ่ำนิดหน่อยคล้ายเตรียมพร้อม
ก่อนร่างสูงจะใช้ส่วนหัวของแกนกายถูไถช่องรักที่ขมิบพี่รัวคล้ายรอคอยอะไรบางอย่าง
“อ่า..พี่!”
และดูเหมือนว่าคนตัวเล็กจะไม่รอให้เขาแกล้งนาน...จีมินกลับผลักตัวเขาลงนอนราบกับเตียงและมาคร่อมตักร่างสูงไว้เสียเอง
มือน้อยๆก็จัดการรูดชักแกนกายใหญ่โตไว้ด้วยมือข้างเดียว
ส่วนอีกข้างก็ลูบไล้หน้าท้องแกร่งของจองกุกไปด้วยอย่างยั่วอารมณ์
และไม่นานจีมินก็โก่งตัวขึ้นพลางใช้แกนกายใหญ่แดงก่ำจ่อช่องทางรักของตัวเองก่อนจะกดตัวลงในคราเดียว
“อ่า..พี่แม่ง”
“อิ๊..อ๊าา..”
ร้องครางออกมาอย่างพึงพอใจที่ได้สิ่งที่ต้องการ ร่างเล็กหยุดแช่ไว้ชั่วครู่
ก่อนจะค่อยๆขยับสะโพกมนเมื่อเห็นสายตาโลมเลียจากรุ่นน้องตัวโตด้านล่างที่มองมา
แรงขยับขึ้นลงรัวๆส่งผลให้จองกุกต้องเบ้หน้าเมื่อรู้สึกดีเกินกว่าจะบรรยาย ความอ่อนนุ่มตอดแน่น เป็นความสุขสมที่เขาไม่ได้รับมานาน ตั้งแต่ที่เรามีอะไรกันล่าสุด..เขาก็ไม่เคยไปหาความสุขจากใครอีก
“อ่า..แรงอีกพี่”
“อ่า..อ๊าอ๊ะๆๆ”
ริมฝีปากอวบที่ร้องเสียงสั่นออกมา
ดวงหน้าหวานที่ชื้นเหงื่อนั้นเป็นแรงกระตุ้นชั้นดีที่ทำให้จองกุกอยากกอดคนตัวเล็กนี่นานๆ
“อ๊ะ..กุก”
ร่างเล็กสะดุ้งตกใจเมื่อรุ่นน้องหน้าหล่อพลิกตัวให้เขาไปนอนข้างล่างแทน
ก่อนที่เด็กตัวโตจะค่อยๆถอนแกนกายใหญ่ออกช้าๆจนเกือบหลุด ความรู้สึกเบาหวิวและเหมือนมีอะไรขาดหายไป
ก่อนที่จะรู้สึกเติมเต็มและสุขสมมากกว่าเดิมเมื่อจองกุกกระแทกมันกลับเข้ามาอย่างเร็วและแรง
“อ๊า”
“จีมิน..อ่า..รัดอีกพี่”
“ทำไมชอบแกล้งแบบนี้วะ”
ต่อให้เขาจะว่าไปแบบนั้นแต่เด็กนี่มันกลับไม่สนใจและทำแบบเดิมอีกรอบ หากแต่ครั้งนี้ จองกุกกลับหมุนควงไปมา
ขยับเข้าออกช้าๆและค่อยๆถอนออกจนสุด
แกนกายใหญ่ที่หลุดออกไปนั่นฉ่ำไปด้วยน้ำกามของเราทั้งคู่
“ทำไม..”
“พร้อมเสียวยัง”
ไอ้เด็กลามกเอ๊ยย!!
“อื้อ..พร้อมละ”
สิ้นคำพูดนั้น ท่อนกายที่หลุดออกไปก็โดนกระแทกกลับเข้ามาอีกรอบ และรอบนี้ช่องทางอุ่นร้อนก็รัดเขาแน่นกว่าเดิมจนหายใจแทบไม่ออก
ดวงตาคมฉายแววพอใจก่อนจะเอื้อมมือไปเกลี่ยแก้มใสเบาๆ
สะโพกแกร่งก็ควงหมุนรัวๆจนจีมินต้องร้องออกมาจนแทบขาดใจ
“อ๊ะอ๊า..อ๊าๆๆ”
“อืมห์..แน่นว่ะ”
“อื้ออ เสียวจัง”
เอ่ยชมเมื่อรุ่นน้องควงเอวได้เสียวที่สุดเท่าที่เคยได้รับ
จองกุกได้แต่กดจูบลงบนแก้มเนียนก่อนผละไปขบกัดซอกคอขาวตามใจตัวเองอยากจนมันอาจจะขึ้นรอยในเช้าวันพรุ่งนี้
เพราะเขาไม่รู้ว่าจะได้ทำมันอีกเมื่อไหร่...ไม่รู้ว่าเราจะมีโอกาสได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ไหม
ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่อยากปล่อยร่างเล็กไปเลยจริงๆ
ปัก ปัก ปัก
เสียงเตียงกระทบผนังบ่งบอกว่าความรุนแรงได้เริ่มขึ้นแล้ว จองกุกกระแทกกายเข้าออกอย่างเอาแต่ใจ
คิ้วหนาขมวดไปด้วยเมื่อนึกถึงอนาคตที่ว่าจะมีคนทำแบบนี้กับคนตัวเล็กนี่
จีมินที่สังเกตเห็นใบหน้าหล่อมุ่ยลง
กับแรงกระแทกที่มากขึ้นก็ไม่ได้เอ่ยท้วงอะไร
หากแต่เขากลับเปิดเปลือยให้จองกุกได้ทำรุนแรงขึ้น
อยากให้ทำแรงๆ..เพื่อที่เขาจะได้จำสัมผัสแบบนี้ตลอดไป
“อ๊ะๆๆ”
“พี่..อ่า จะแตกแล้วว่ะ”
ว่าพร้อมกับกระแทกเข้าออกแรงไปมาจนศรีษะเล็กของคนใต้ร่างสั่นคลอน ผ้าปูที่นอนหลุดลุ่ย
หมอนใบโตก็กระเด็นไปคนละทิศละทาง หากแต่เขาก็ไม่ได้สนใจหรอก
เขาสนแค่สัมผัสรัดแน่นตรงแกนกาย
และเสียงครางหวานที่ดังสะท้อนในหัวใจเขาเท่านั้นแหละ
“อื้อ กุก..อ๊ะ”
“จีมิน จีมินอา...”
แรงสวนสะโพกยังคงดำเนินต่อไปอีกระยะ
ก่อนจะเป็นจีมินเองที่ปลดปล่อยออกมาก่อน
ตามด้วยจองกุกในเวลาถัดมา
มันไม่ใช่แค่ความสนุกที่ได้รับ...แต่ความรู้สึกที่มันลึกลงไปกว่านั้น..เราส่งมันผ่านบทรักร้อนแรงที่มีให้กัน
ริมฝีปากของทั้งคู่เคลื่อนเข้าหากันอีกครั้ง ต่างก็พยายามเก็บเกี่ยวความรู้สึกตรงนี้ให้ได้นานที่สุด ทำเท่าที่อยากจะทำในวันนี้ เพราะวันต่อๆไปอาจจะไม่มีโอกาสนั้น..
“รักพี่นะ”
“รักจองกุก..”
รักที่สุดเลยไอ้เด็กลามกของพี่...
ขอบคุณแกนะที่อยู่เคียงข้างกัน
แต่พี่คงไม่อาจรั้งแกไว้กับตัวเองตลอดไปหรอก ทำตามสิ่งที่เราควรจะทำเถอะนะ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น